Imprentas 1 – Semus pesende una generatzione de mandrones

Imprentas
Imprentas
Imprentas 1 - Semus pesende una generatzione de mandrones
Loading
/

Imprentas 1 – Semus pesende una generatzione de mandrones

Imprentas
Imprentas
Imprentas 1 - Semus pesende una generatzione de mandrones
Loading
/

di Ivan Marongiu

Semus pesende una generatzione de mandrones

Una generatzione de mandrones, preitzosos, mai cuntentos e dipendentes dae sas retzas sotziales”. Gasi sunt istados definidos sos Millennials, sos piseddos chi oe ant tra sos 18 e sos 34 annos e faghet parte de sa generatzione noa de giòvanos, meda criticados dae sos mannos. Ma adamus a bìdere cales sunt sos problemas beros de sos millennials e dae ue derivant. Est custa sa cosa importante e ùtile pro cumprèndere fintzas comente los agiuare a risòlvere sos problemas o evitare chi sa leva sutzessiva (sa gosi narada generatzione Z) tèngiat sos matessi problemas issoro.

Problema nùmeru 1: cussa de sos Millennials est una generatzione sena passièntzia e mai satisfada. Simon Sinek, speaker e sagista americanu, espertu de comunicatzione, la definit «…una generatzione chi tenet pagu interessu pro sas cosas chi sutzedent in su mundu, ma puru pro su chi los inghìriat e fintzas pro issa matessi. Un generatzione de preitzosos chi mancari tèngiat totu su chi cheret est semper annoiada e fadiada. Oramai lu connoschimus totus. Su problema de sos giòvano si mutit Internèt. Sa rete dat sa risposta a ogni pregonta, satisfaghet belle in tempus reale cale si siat bisòngiu tue tèngias e, si non lu tenes, ti lu creat. Ìsulat semper de prus sas persones chi finint pro sostituire sas relatziones interpersonales cun cussas virtuales. In custa manera semus totus prus connètidos ma in fundu nos intendimus semper prus solos.

Si nde faeddat a s’ispissu in totu sos giornales, in televisione, e fintzas in Internèt. Ma semus seguros chi siat a beru custu su problema? Fintzas nois amus coladu s’infàntzia a disigiare totu e deretu, e comente a nois medas àteras generatziones prima; ma mancari su disìgiu e s’isfrotzu pro otènnere su chi cheriamus,  no arribbaiat totu e de seguru no arribbaiat in deretura.  No at a èssere chi  calicunu at crèschidu sena si nde acatare sa  generatzione de sos millennials cun s’idea chi, a sa fine, forsis non nde balet mai sa pena a si sacrificare e a isetare ? No at a èssere chi mama e babbu devent fàghere unu pagu de autocrìtica e cumprèndere chi sas cosas pro sas cales si lamentant, abbaidende sos fìgios, a sa fine sunt istados issos a las àere generadas?

Problema nùmeru 2: sos millennials sunt sa generatzione prus istruida de semper. Su 54% de issos est laureadu, contra su 36% de sos Baby boomers nàschidos intre su 1945 e su 1964). Mancari custu, sunt in prus de 6,9 milliones (su 52,9%) sos giòvanos tra sos 18 e sos 34 annos chi non resessent a s’afirmare in su mundu de su traballu e chi bivent galu in domo paris cun su babbu e cun sa mamma.  Su motivu? Sa disocupatzione, sas leges subra de su traballu, su precariadu. No, sa veridade no est custa. Su motivu printzipale est chi amus crèschidu una generatzione de ballallois. Tocat a èssere sìncheros e nos devimus leare sas responsabilidades nostras. Si bi pensamus a beru nos acatamus chi sa realidade est custa: sos fìgios nostros sunt su resurtadu de su modu nostru de agire. Non si tratat de fàghere sa parte a sos giòvanos o a sos mannos, opuru de dare sas curpas a unu o a s’àteru. Si a beru si cheret fàghere calicuna cosa pro sarbare custos giòvanos, totus nos devimus leare unu pagu de neghe e in su matessi momentu la devimus acabbare cun cussu ategiamentu protetivu chi sighet a ameschinare piseddos e piseddas.

Su perìgulu pro medas millennials (pro fortuna non pro totus) no est solu s’analfabetismu funtzionale, de su cale si  nde faeddat dae annos e annòrios. Eja, est beru, 5 italianos ogni 10 (fintzas 7 o 8 diat àere naradu  linguista Tullio de Mauro) non sunt a tretu de cumprèndere o rielaborare unu testu, no ischint sighire unu filu lògicu, non resessent a tènnere un’idea personale subra un’argomenteu, ma s’afidant a su chi narat su web, leghent e faeddant s’italianu male, a su pròpiu modu chi leghent s’inglesu. Custu est s’analfabetismu funtzionale: connòschere sa base gramaticale ma non èssere in gradu de elaborare unu pensamentu personale.

In realidade su problema est galu prus profundu, mancari diat èssere giai sufitziente custu chi amus naradu in sas ùrtimas rigas. Ca, a fortza de universidades, cursos de làurea, dotorados e master vàrios, amus imparadu fintzas a sos àinos a contare, ma semper àinos restant. Sunt laureados e ispetzializados, ant fatu tirotzìnios e stage e non sunt a tretu de iscrìere unu currìculum. Ant fatu volontariadu in Uganda, ma si presentant a sos collòchios de seletzione – cando si presentant – cun sa felpa chi aiant a sas superiores, sena tènnere peruna cura de su cuntestu formale acanta s’agatant. A s’ispissu sunt a barba manna, abatilados, prenos de aneddos e càncalas in su nare a in sas origas.  Cando los bides, sa dimanda chi ti benit a conca est: ma no l’as tenta una mama chi t’agiuaiat a ti bestire e a ti petenare a mangianu? Non t’ant imparadu a sorrìdere, a èssere educadu e, mescamente, a evitare de  cascare cando t’annoias? Est craru chi sa risposta est nono.

E su motivu est chi si issos sunt una generatzione de ballallois, sa nostra est una generatzione de covardos. Eja, est beru, devimus èssere realistas, ma est fundamentale chi unu genitore l’acabbet de tènnere timoria de educare sos fìgios, de s’impònnere, de si fàghere iscurtare fintzas cando paret impossìbile, de dare  règulas e de las fàghere respetare. Est covardu chi mamas e babbu pòngiant sa conca a suta de s’arena e no afrontent sas dificultades. Su motivu chi sos fìgios nostros non resèssent a fàghere una cosa chi pro nois fiat naturale est unu ebbia: TIMORIA!

Timoria chi fìgiu tuo non t’istimet. Timoria de èssere tropu severu. Timoria de una sotziedade fea e mala. Timoria chi “giai sacrìficat meda in iscola, figurati si mi nche pòngio fintzas deo”. Timoria, costante. Pro more de custu ategiamentu sa situatzione chi oe nos agatamus  est pròpiu custa.  Non su bullismu. Non sa droga. Non sa depressione. Non sas crisis esistentziales.  Pro caridade, b’at fintzas custas. Ma su problema prus mannu est chi sos babbos de sa “generatzione x”  devent fàghere su zàinu a sos fìgios, ca sinunca s’ismèntigant sos libros o sa merenda in domo!

Chi devent colare sos meries a recuperare sos còmpitos chi sos fìgios non ant fatu, si nono pigant una nota. Chi devent cumprèndere comente  fàghere a mandare su pitzocu in gita bidu chi  tenet 12 annos e no at mai dormidu in foras de domo (pro sa pretzisione, ca non pigant sonnu sena sa mama o dormit ancora in su letu mannu cun issa, mentras su babbu depet corcare in su divanu). E sunt genitores chi pensant de fàghere su bene pro sos fìgios issoro, chi los cherent protègere a ogna còstitu dae su mundu chi est in foras, chi però non si nde abbìgiant chi sunt pesende una generatzione de ballallois e de mandrones chi non sunt capatzos mancu a s’acapiare sos cosìngios a solos.  Non bient de àere crèschidu unu pitzinnu chi non tenet perunu rispetu pro s’autoridade materna o paterna e chi tratat sos genitores comente unu bancomat. E una bia chi su dannu est istadu fatu, ite abarrat de fàghere a sos genitores si non de si  auto-commiserare? Custu nos leat deretu deretu a su problema nùmeru 3.

Problema nùmeru 3: sos millennials timint meda a su benidore, sunt isprammados pro su futuru. Segundu una chirca fata dae s’istitutu Censis, su 16% de sos giòvanos non timet a su futuru, su 32% est apessamentadu ca no ischit bene ite at a capitare cando at a èssere mannu, e su 22% est dudosu e disorientadu. Cun custu clima de “otimismu”, ite faghent sos millennials? Faghent sos NEET, est a nàrrere chi non chircant traballu, non andant a iscola, non frecuentant cursos de formatzione o agiornamentu professionale. Craru, non totus. B’at fintzas sos chi s’impinnant, chie istùdiant, chie traballant, chie chircat de si dare ite fàghere e aberit fintzas start-up. Ma de seguru su nùmeru de giòvanos chi non tenent prospetivas at crèschidu meda in sos ùrtimos annos e podimus sighire a incurpare su sistema, ma custu no at a cambiare sa sorte de custos pitzocos. Fintzas sos genitores non sunt totus uguales e a s’ispissu a palas de unu pitzocu mandrone, b’at unu babbu e una mammaa covardos e timorosos.

 

Lascia un commento

Il tuo indirizzo email non sarà pubblicato. I campi obbligatori sono contrassegnati *